مظلومیت نهج البلاغه
به نظر می رسد مظلومیت نهج البلاغه از مظلومیت قران بیشتر باشد چون قران را حداقل به حفظ ظاهری و قرائت ظاهری ان پرداخته می شود ولی در مورد نهج البلاغه چنین اتفاقی تا به حال نیفتاده است.
وقتی انسان سخنان اهل سنت یا اهل کتاب یا بیگانگان در مورد نهج البلاغه می بیند لرزه بر اندامش می افتد که چرا ما که نام خود را شیعه گذاشته ایم این مقدار از معارف علوی دور افتاده ایم و برای یک بار هم این کتاب را مطالعه نکرده ایم مثلا«جرد جرداق مسيحی»، استاد ادبيات عرب در لبنان، در يكی از نوشته‌های خود
اعتراف كرده بود:
«جاذبه‌های كلمات امام علی(ع) شوری در من ايجاد كرد كه 200 بار نهج‌البلاغه را مطالعه كردم.»
«ابن ابی الحديد» نيز كه از ادبای اهل سنت است می‌گويد: از وقتی كه اين خطبه (خطبه221 )را يافتم تا كنون كه پنجاه سال است، حدود 1000 بار آن را خواندم و هر بار در دلم ترس، لرزش و پندپذيری تازه‌ای به‌وجود آمد.
براستی ما كه خود را از شيعيان امام علی(ع) می‌دانيم و ادعای محبت و ولايت
او را داريم چند بار نهج‌البلاغه را خوانده‌ايم؟ چرا با آن بيگانه‌ايم؟ اگر
اندكی به آن توجه داشتيم آيا باز هم، اين مشكلات و گرفتاری‌های دنيايی
گريبانگير ما می‌شد؟
بیایید برای یک بار هم که شده فقط یک بار این کتاب گرانقدر را مطالعه کنیم و از معارف ناب آن بهره مند شویم.
